"මොකද මචං වුනේ"

චිත්‍රය ඇන්දේ මට හිතෙන හැටි  සහ  HeyDude ලියන "හෙන්රි බ්ලොග් වෝකර්" විසිනි

කුරුණෑගල කාලයක් වැඩ කොලාට පස්සෙ,ප්‍රොමෝෂන් එකක් හම්බවෙලා, ගිරිඋල්ල, මාහෝ, තව මෙකී, නොකී, ඩිපෝ වලත් කරක් ගහල මම  අන්තිමට ලංගොම වැඩ කොලේ අලව්ව ඩිපෝවෙ. ලංගම කෂ්ටියගෙ කතාවක් තියෙනව, ලංගම අයට පැන්ෂන් යනකොට ඉතුරු වෙන්නෙ "තට්ටෙය්, ලොකුවයින් ලබ්බකුය්" විතරය් කියල. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ගණන් ඔක්කොම වැරදිලා, බිංදුවක් හම්බ වුනාම කියන ලබ්බද වෙන ලබ්බක්ද කියන්න නං, ඕන් මං දන්නෙ නැහැ.

ඔබීගෙද, කෙල්ලො දෙන්නගෙද, මගෙද, දන්නැහැ ග්‍රහයෙක් මාරු වෙලා හරි වෙන මොකක් හරි වෙලා හරි, මට පැන්ෂන් යනකන් ලංගමේ ඉඳල තට්ටෙය්, බිංදුවය් දාගන්න තිබිච්ච චෑන්ස් එක නැති වුනා. මගෙ වයස 34-35 විතර කාලේ වෙනකොට, ඊට ඉස්සර ධාවන අංශෙ සේවකයන්ට විතරක් දීල තිබුන, වන්දි මුදලක් එක්ක "ස්ව-කැමැත්තෙන් ඉල්ලා අස්වීමේ, පරිපාටියද" මොකද්ද නමකින් හැඳින්වුන ලංගම ස්කීම් එකට ඉංජිනේරු අංශෙ සේවකයන් වත් හදිසියෙම ඇතුල් කළා. ඔය කාලෙම ගුරුවරුන්ට, ගුරුවරියන්ටත් අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ඒ වගේම පැන්ෂන් යන්න ස්කීම් එකක් ගෙනාව. ඉතින් අපි දෙන්න, ලංගමේටය්, ගුරුසේවෙටය් ආය්බෝං කියල, ගම්පහ ටවුමෙ, පොඩි කරල වලං කඩයක් නෙමේ, ග්රොසරියක් දාගෙන ඔස්ට්‍රේලියාවට සංක්‍රමණය වෙනකන්, මාස හයක් විතර මුදලාලිල වුනා. මුදලාලි වැඩෙත් හැබය්, තට්ටෙය් බින්දුවය් හම්බෙනකන් කොරන්න ලැබුන් නැහැ.

මං අලව්ව ඩිපෝවෙ වැඩ කරන කාලෙ සිද්ධ වුන දෙයක් තමා කියන්න යන්නෙ අද. ලංගම රියදුරු, කොන්දොස්තර මහත්තුරුන්ට, තියෙනව, සේවා මුර ක්‍රමයක් මෙන්න මෙහෙම. දවල්ට වැඩ පටන් අරන්, අන්තිම ට්‍රිප් එක වෙනකම් බස් එක දුවල, රෑට ඩිපෝවෙ නිදා ගන්නව. ඩිපෝවෙ, විවේකාගාර ඒ කියන්නෙ සිංහලෙම්ම කිව්වොත් "රෙස්ට් රූම්" තියෙනව ඇඳන් සහ අනිත් පහසුකන් එක්ක එයාලට රාත්‍රිය ගත කරන්න. ඒ අන්තිම ට්‍රිප් එක දුවපු අයම, පහුවදා පාන්දර පළවෙනි ට්‍රිප් එකේ ඉඳල දවල් වෙනකම් බස් එක දුවල, දවල්ට ඕෆ් වෙලා ගෙදර යනව. ආයෙත් වැඩට එන්නෙ පහුවදා දවල්ට.

මෙහෙම රෑ කාලෙ, ඩිපෝවෙ විවේකාගාරෙ නිදාගත්ත රියදුරු මහත්තයෙක් පාන්දර නැගිටල ලොකු ඈනුමක් අරින ගමං අත් දෙක ඉහලටම ඉස්සුව හිරි අරින්න. අහල ඇතිනෙ සමහරුන්ට ඈනුම් ඇරියම හක්ක පැනල, කට වහගන්න බැරුව යනව. ඒවගේම සමහරුන්ගෙ අත් උඩටම ඉස්සුවම, උරහිස් ජොයින්ට් පැනල, අත් දෙක පහලට දාගන්න බැරුව යනව කියල. අපේ ඩ්‍රයිවර් මහත්තයගෙ වාසනාවට හක්ක පැන්නෙ නැහැ, ඒ වුනාට අවාසනාවට උරහිස් ජොයින්ට් පැන්න.

විවේකාගාරෙ හිටිය අනිත් කොන්දොස්තර, ඩ්‍රයිවර්, මහත්තුරු ෆුල් ට්‍රය් එකක් දුන්න පොරගෙ අත් දෙක පහලට දාගන්න. ම්හු....මොන සෙල්ලං දැම්මත්, අත් දෙක පහලට දාගන්න බැරි වුනා. වෙලාවට අලව්ව ඩිපෝවට අල්ලපු වැටේ තියෙන්නෙ, රජයේ රෝහල. කට්ටිය ලෙඩාව අරන්  ගිහිං  තියෙනව රෝහලට.

අලව්ව රජයේ රෝහල කිව්වට, ඒ කාලෙ ගැහැණු වාට්ටුවකුය්, පිරිමි වාට්ටුවකුය්, තිබුන එක දොස්තර කෙනෙක් හිටිය, පොඩි රෝහලක් ඒක. ඒ දවස් වල ඒ රෝහලේ හිටියෙ, අපේ නලිනි චන්දිමා දොස්තරනෝන  වගේ තරුණ දොස්තර නෝන කෙනෙක්. මට මතක විධියට මූණුවරත්, අපේ දොස්තර නෝනගෙ වගේ. ඒ කාලෙ හිටිය දොස්තර නෝන කසාද බැඳපු කෙනෙක් නෙමේ. අම්මය් තාත්තය් එක්ක ඉස්පිරිතාලේ ඉස්සරහම, පාරෙන් අනිත් පැත්තෙ තිබුන නිල නිවාසෙ පදිංචි වෙලා හිටියෙ.

අල්ලපු වැටේ තියෙන ආයතන දෙකක් හන්ද ඉස්පිරිතාලෙය්, ඩිපෝවය් අතරෙ සෑහෙන සම්භන්ද කමක් තිබුන. ඉස්පිරිතාලෙ ට්‍රොලි, ඇඳන්, එහෙම කැඩුනම කිසිම පැකිලීමක් නැතුව ඩිපෝවෙන් ඒව රෙපෙයාර් කරල දෙනව. ඒ වගේම ඩිපෝවෙ කාට හරි බෙහෙත් ගන්න, තුවාලෙකට බේත් දාගන්න, එහෙම ඕනෙ වුනොත් ඉස්පිරිතාලෙ අයිතිකාරයො වගේ තමා එහෙ යන්නෙ, ගියාම උපරිම සපෝර්ට් එක ලැබෙනව. ඉතින් අපේ ලෙඩාව පාන්දර හතරට විතර අරං ගියාම, නයිට් ඩියුටි හිටිය ඇටෙන්ඩන් මහත්තය දුවල ගිහිං දොස්තර නෝනව අවදි කෙරෙව්වලු. දොස්තර නෝනත් a.s.a.p. ඒ කියන්නෙ සිංහලෙන් කිව්වොත් "ඈස් සූන් ඈස් පොසිබල්" දුවගෙන ආවලු.

ඉතින්  දොස්තර නෝන එලිය වැටෙන්නත් ඉස්සෙල්ල ඇවිල්ල, එයා දන්න ශිල්ප ඔක්කොම භාවිතා කරල, ඩ්‍රයිවර් උන්නැහෙගෙ අත් දෙක පාතට දාගන්න ෆුල් ට්‍රය් එකක් දුන්නට, දෙකම තියා, එකක් වත් පාතට දාන්න පුළුවන් වුනේ නැහැලු. දැන් ලෙඩාව කෑගල්ලෙ හරි කුරුණෑගල හරි රෝහලකට ගෙනියන්න සාකච්චාව යන අතරේ, දවල් ඩියුටියට නියමිත ඇටෙන්ඩන් ගොය්යත් ආවලු සීන් එකට. පොර අපේ "ලෙඩා ඩ්‍රයිවර් උන්නැහෙගෙත්" හිතවතෙක්ලු. ළඟටම ඇවිල්ල, "මොකද මචං වුනේ" කියල විස්තරේ අහන ගමං, කැඩුවලු ලෙඩාගෙ සරම, දොස්තර නෝනත් ඉන්න තැනම.

ලෙඩා ක්ෂණිකව අත් දෙකම පාත් කරල සරම අල්ල ගත්තලු.